Το θυμάμαι σαν να συνέβη χθες.. Χτυπούσα με το δαχτυλίδι μου το κάγκελο του πάρκου της και εκείνη ακολουθούσε τον ήχο..τον ήχο, οχι τη φωνή μου που έλεγε το όνομα της, ούτε το βλέμμα μου, που με λαχτάρα έψαχνε να συναντήσει το δικό της... 11 μηνών, μια ζωγραφιά, ένα λουλουδάκι που άνθιζε, το παιδί της κολλητής μου, η μελλοντική βαπτιστήρα μου τότε και πνευματικό μου παιδί τώρα.. Αξέχαστο θα μου μείνει το βλέμμα της κολλητής μου όταν κοιταχτήκαμε και δεν είπαμε λέξη.. Έφυγα με χαμόγελο και μόλις βγήκα από τη πολυκατοικία έτρεχαν ποτάμι τα μάτια μου..
Στο ταξί για το σπίτι σκεφτόμουν οτι ναι, πρέπει να είναι αυτισμός.. Είχε δίκιο που κάτι υποψιαζόταν. Ζούσα μακριά τότε βλέπεις, δεν είχα τη δυνατότητα να περάσω χρόνο με τη μικρή. Ηταν σοκ για μένα η διαπίστωση. Δε μπορώ να φανταστώ πόσο για εκείνη και τον άνδρα της.
Ο καιρός πέρασε.. Ήρθαν οι πρώτες αλλαγές και φυσικά οι δυσκολίες πολλές, πάρα πολλές. Δε θα μείνω σε αυτά. Αυτά δεν αφορούν κανέναν άλλωστε. Θα μείνω στα συναισθήματα που σου ξυπνά μια τέτοια κατάσταση και φυσικά θα μιλήσω καθαρά σαν τρίτη, γιατί όσο μέσα κι αν είσαι σε μια διαφορετική από το σύνηθες συνθήκη, αν δεν αφορά το δικό σου και μόνο παιδί, ποτέ δεν το βιώνεις το ίδιο.
Έτσι κάπως λοιπόν ξεκίνησε ο δικός τους αγώνας. Εγώ εκεί άγρυπνος φρουρός αλλά ο φρουρός δεν είναι στη μάχη μα πίσω, να κρατά τα μπόσικα, που λένε. Σκέψεις πολλές, στεναχώρια μεγάλη αλλά πάνω από όλα κατανόηση και καρδιά ανοιχτή και για τους τρεις τους.
Ξεκίνησα αρχικά να διαβάζω, να ενημερώθώ, να μάθω όσα δεν ήξερα και φυσικά ρωτούσα καθημερινά τη φίλη μου για το πώς αισθάνεται, πώς το βιώνει, τι μπορώ να κάνω για να βοηθήσω. Το μόνο που μπορούσα όμως στη πραγματικότητα να κάνω ήταν να την ακούω, να είμαι εκεί για εκείνη ανά πάσσα στιγμή. Αυτό και έκανα...Αυτό κάνω και θα κάνω...
Ο αυτισμός για όλους εμάς μοιάζει τόσο μακρινός και είναι ξένος. Για μένα όμως από εκείνη τη στιγμή έπρεπε αυτός ο άγνωστος να γίνει φίλος μου και όσο και αν με φόβιζε η ιδέα, όσο κι αν δεν βίωνα τη καθημερινότητα της μικρής μας, όφειλα να ξέρω, όφειλα να μην μείνω στο σκοτάδι και να μιλώ για να μάθουν όσο πιο πολλοί γίνεται, για αυτόν. Να μάθουν να μην τον φοβούνται, να μάθουν να τον αποδέχονται και να τον κατανοούν, να μάθουν να μην τον αντιμετωπίζουν σαν κάτι άγνωστο και μακρινο.
Και έτσι τα χρόνια πέρασαν, περνούν και η μικρή μας κοντεύει 7 ετών και εγώ έχω πια μια κόρη 3 ετών που από τη πρώτη στιγμή που άρχισε να καταλαβαίνει, της εξήγησα με απλά λόγια τι είναι ο αυτισμός και κάθε φορά που βρισκόμαστε όλοι μαζί με τη βαπτιστήρα μου, πάντα πριν έρθει μου λέει.. "μαμά η Αμαλίτσα δε μιλάει αλλά καταλαβαίνει και κάνει ήχους όταν χαίρεται". Και εγώ κάθε φορά της εξηγώ όλό και πιο πολλά, όσα βέβαια μπορεί να καταλάβει ένα παιδάκι της ηλικίας της.
Αυτό θα ήθελα όλοι να κάνουν. Να μη κοιτάζουν περίεργα, να μην ψιθυρίζουν, να μη λυπούνται, να μη χλευάζουν, να μην απομακρύνονται. Να αγκαλιάζουν, να ρωτούν για να μάθουν, να δέχονται, να μένουν.. να μένουν.. να μένουν...
Αυτό το άρθρο είναι μόνο η αρχή. Θέλω να δώσω την ευκαιρία σε όσους διαβάζουν αυτό το blog να δουν την πραγματικότητα του αυτισμού. Μέσω της φίλη μου, της κουμπάρας μου, της αδελφής μου που θα γράψει εδώ και θα μας βάλει στην ζωή της, ίσως γίνουμε λίγο καλύτεροι άνθρωποι. Και εύχομαι να αγκαλιάσετε, να ρωτήσετε για να μάθετε και να μείνετε.. να μη φύγετε, να ανοιξετε τις καρδιές σας, γιατί η κοινωνία αυτή οφείλει να αποδεχθεί όλα τα παιδιά χωρίς να διαχωρίζει, να στιγματίζει, να απομονώνει..
Σκεφτείτε πόσο πιο όμορφος θα είναι ο κόσμος μας έτσι!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Θα χαρώ να αφήσεις το σχόλιο σου εδώ!