Πόσα άρθρα έχουμε διαβάσει αλήθεια για την μαμά, την μητέρα, τη μάνα, την μανούλα; Πόσα και άλλα πόσα θα γραφτούν για εκείνη δικαίως! Πόσα όμως γράφτηκαν για τον μπαμπά, τον πατέρα, τον μπαμπάκα, αναρωτήθηκα..
Γράφτηκαν πολλά όπως διαπίστωσα αλλά τα περισσότερα παρουσιάζουν τον μπαμπά ως τον αφανή ήρωα της ιστορίας. ΆΔΙΚΟ..
Ο ρόλος του πατέρα στο παρελθόν ήταν παρεξηγημένος. Αλλά και ποιος δεν ήταν; Ακόμη και οι προσφωνήσεις των παιδιών προς τους γονείς τους ήταν τυπικές και πολλές φορές συνοδεύονταν από πληθυντικό αριθμό και τυπικό σεβασμό, στην πλειοψηφία των τότε οικογενειών. Σχέσεις επιφανειακές και πολλές φορές ανύπαρκτες. Όχι πώς στις μέρες μας δεν υπάρχει αυτό το μοντέλο σχέσεων αλλά τολμώ περήφανα να πω, πώς οι οικογένειες πια χτίζουν πιο υγιείς σχέσεις μεταξύ τους.
Θα μου πείτε, μήπως κρίνεις εκ του ασφαλούς; Θα μπορούσα ναι, αλλά οχι. Από τότε που έγινα μαμά, παρατηρώ τους γονείς γύρω μου.. Όχι από περιέργεια αλλά από ανάγκη, ανάγκη να αισθανθώ πώς ο κόσμος που φέραμε το παιδί μας να ζήσει, να ανθίσει, θα παλεύει για να γίνεται καλύτερος εκ των έσω. Και μπορώ να πω πώς δε τα πάμε και άσχημα οι νέοι γονείς.
Οι περισσότεροι γονείς στις μέρες μας συνειδητά, πιστεύω, νοιάζονται πολύ παραπάνω για την εξέλιξη της ψυχολογίας και της ψυχοσύνθεσης των παιδιών τους αλλά και για τη σχέση που οι ίδιοι χτίζουν με αυτά. Δεν το ακούς μόνο στις συζητήσεις που γίνονται σε φιλικά σπίτια, σε παιδικές χαρές, παιδότοπους και παιδικές γιορτές. Το βλέπεις στα ίδια τα παιδιά, στη συμπεριφορά τους, στην ευγένεια τους, στην ενσυναίσθηση που έχουν. Όλα αυτά φανερώνουν τη δουλειά που γίνεται στο σπίτι, από την οικογένεια τους.
Η οικογένεια λοιπόν αποτελείται από τους γονείς και τα παιδία τους και σε αυτή την ομάδα οι γονείς πάντα είναι δυο, είναι ενωμένη η οικογένεια ή όχι. Ο μπαμπάς λοιπόν είναι εξίσου σημαντικός όπως και η μαμά για το παιδί, τα παιδιά τους. Έτσι λοιπόν τα τελευταία χρόνια βλέπω και γνωρίζω προσωπικά πολλούς μπαμπάδες να ζουν μαζί με τα παιδιά τους όλες τους τις στιγμές.
Ο μπαμπάς μπορεί να κάνει όσα και η μαμά και πια το ξέρω, το βλέπω, το ζω.. Και είναι τόσο σημαντικό για το παιδί, που είναι εκεί σε κάθε του στιγμή. Δεν είναι πια αόρατος, αφανής. Είναι εμφανέστατος, είναι ορατός, είναι παρών.
Ο μπαμπάς δε φοβάται να κρατήσει το βρέφος, αντίθετα από τη πρώτη στιγμή θα ενδιαφερθεί θα μάθει, θα ασχοληθεί και όχι μόνο για τις ανάγκες του βρέφους αλλά από πριν γεννηθεί, για τη μαμά και για τον ίδιο. Θα δεις μπαμπάδες να ξενυχτούν, να ταΐζουν τα βρεφάκια τους, να τα αλλάζουν, να τα ντύνουν, να παίζουν μαζί τους. Θα δεις μπαμπάδες να πηγαίνουν το παιδί τους στη παιδική χαρά, στη θάλασσα, στις δραστηριότητες, στα πάρκα, στις παιδικές συγκεντρώσεις, στο σινεμά, στον γιατρό. Θα ακούσεις απόψεις μπαμπάδων για την ανατροφή των παιδιών τους που θα σε εκπλήξουν, γιατί δεν έχουν το ταμπού πώς αυτά αφορούν μόνο τις μαμάδες και έχουν θέση μόνο σε γυναικείες συζητήσεις.
Σε παρακαλώ μη τους αγνοήσεις. Παραδειγματίσου! Και αν ο δικός σας μπαμπάς δεν είναι έτσι, ίσως μπορείς εσύ να τον απελευθερώσεις από τα δεσμά της απραξίας που έχει ως πρότυπο από παιδί και να τον βοηθήσεις να έρθει ουσιαστικά κοντά με το παιδί σας. Πίστεψε με, θα σε ευγνωμονεί όταν συνδεθεί πραγματικά με το παιδί σας. Θα γνωρίσει έναν νέο πανέμορφο κόσμο που ούτε και ο ίδιος έχει ζήσει ως παιδί με τον δικό του μπαμπά. Πόσο κρίμα ε; Για σκέψου το..
Ο μπαμπάς σε κάθε οικογένεια είναι ο ένας από τους ήρωες της και για κάθε παιδί και η μαμά και ο μπαμπάς του είναι το ίδιο. Κανένα παιδί δεν αγαπά λιγότερο τον μπαμπά του. Η αγάπη των παιδιών προς τους γονείς του είναι τόσο αγνή και ειλικρινής που αξίζει να τη παίρνει πίσω διπλά!
Και εσύ που είσαι μπαμπάς και διαβάζεις αυτό το άρθρο, σκέψου.. Τι θες να είσαι; Ο συνηθισμένος λεγόμενος αφανής ήρωας ή ο ένας από τους δυο μοναδικούς ήρωες στη ψυχή και τη καρδιά του δικού σου παιδιού;