Ο Αντώνης και ο ενήλικας που θες να γίνει το παιδί σου.

 Πραγματικά μετά από όσα ακούμε και βλέπουμε κάθε μέρα αναρωτιέμαι... Αυτοί οι "άνθρωποι" που κάποτε ήταν παιδιά, πώς μεγάλωσαν; Τους αγάπησαν οι γονείς τους; Τους έμαθαν να νοιάζονται για τον συνάνθρωπο τους; Τους δίδαξαν το σωστό και το δίκαιο; Καταννόησαν τις ανάγκες και τα θέλω τους; Τους βοήθησαν να καταλαβαίνουν και να διαχειρίζονται τα συναισθήματα τους; Αλήθεια,  πώς κατάντησαν δίποδα πλάσματα που ζουν ανάμεσα μας;

 Κάθε μέρα παρακολουθούμε όλο και περισσότερους από αυτούς,  τους αποκαλούμενους ανθρώπους, να διαπράττουν εγκλήματα και όλοι μας στεκόμαστε θεατές. Απλοί ΘΕΑΤΕΣ...  Μουδιασμένοι, αποσβολωμένοι, κάποιοι με δάκρυα στα μάτια, άλλοι με θυμό και άλλοι με απόγνωση ζωγραφισμένη στα πρόσωπα μας, παγώνουμε μπροστά από τις οθόνες μας. Και όσοι από εμάς, μας αξίωσε ο Θεός να είμαστε γονείς, τρέμουμε, αγωνιούμε, φοβόμαστε για το μέλλον των παιδιών μας. Πώς και από ποιόν να τα προστατεύσουμε αλήθεια;

 Και κάπως έτσι άρχισα να σκέφτομαι για ακόμη μια φορά.. Εγώ μεγαλώνω το παιδί μου όσο πιο σωστά γίνεται; Και θα μου πείτε.. Ποιός είναι ο σωστός τρόπος; Δε γνωρίζω δυστυχώς ποιά είναι η απάντηση σε αυτό το ερώτημα. Αυτό που αντιλαβάνομαι όμως είναι πώς οι γονείς του Αντώνη είχαν βρει τον δικό τους σωστό τρόπο και για αυτό, όπως όλοι ακούσαμε, το χαμόγελο δεν έλειπε ποτέ από τα χείλη του. Τι λιγότερο μπορεί να σημαίνει αυτό από το ότι η ψυχή του ήταν γεμάτη από αγάπη;

 Για τον Αντώνη λοιπόν και για τον κάθε Αντώνη που δολοφονείται και χάνει τη ζωή του τόσο άδικα, οφείλουμε να σκεφτόμαστε καθημερινά, διπλά, αν το δικό μας παιδί θα έχει μεγαλώνοντας μια ψυχή γεμάτη από αγάπη που θα σχηματίζει στα χείλη του το χαμόγελο και η γαλήνη της ψυχής του θα φαίνεται καθημερινά στις πράξεις του.

 Το παιδί μας είναι σαν ένα νέο λευκό μπλόκ ζωγραφικής που καλούμαστε να ζωγραφίσουμε για να το δώσουμε ολοκληρωμένο στον πιο αγαπημένο, δικό μας άνθρωπο. Πόσο όμορφες πολύγχρωμες εικόνες θα έχει στο τέλος μέσα, εξαρτάται αποκλειστικά και μόνο από εμάς τους ίδιους και την αγάπη που οι ίδιοι έχουμε μέσα μας..
 
 Ελπίζω και εύχομαι ο καθένας από εμας να σκέφτεται διπλά την ευθύνη που έχεις ως γονέας, καθώς η ανατροφή ένός νέου ανθρώπου είναι ότι πιο σημαντικό καλλείται να αναλάβει. Εσείς αλήθεια πόσο συχνά σκέφτεστε τι ενήλικας θα θέλατε να γίνει το παιδί σας;